Ishikawa Takuboku - Sad Toys

For five blocks after I left home,
I walked like a man
With something to do, someplace to go -

***

When I breath,
This sound in my chest
Lonelier than the winter wind

***

Like some train across the wild waste
This agony
Now and then through my mind!

***

Thought about the things I really wanted
And yet it all boiled down to none -
I polish my long-stemmed Japanese pipe!

***

All these people
Going in the same direction -
And me, watching them from the side

***

In the morning about four days ago -
O that dream
In which I argued with a god and cried!

***

Somehow
Thought myself important -
O childish me!

***

No reply from the next bed...
I looked,
Found him in tears.

***

"Now I see through you completely!"
Oh those words of my mother
In that dream!

***

At my words "Christ was a man",
The sorrow I felt
Seeing my sister's eyes pitying me.

Vladimir Mayakovsky - Lilichka! (Instead of a letter)

Tobacco smoke eats the air away.
The room,--
a chapter from Kruchenykh's Inferno.
Recall,--
by the window,
that day,
I caressed you ecstatically, with fervor.
Here you sit now,
with your heart in iron armor.
In a day,
you'll scold me perhaps
and tell me to leave.
Frenzied, the trembling arm in the gloomy parlor
will hardly be able to fit the sleeve.
I'll rush out
and hurl my body into the street,--
distraught,
lashed by despair
and sadness.
There's no need for this,
my darling,
my sweet.
Let's part tonight and end this madness.
Either way,
my love is
an arduous weight,
hanging on you
wherever you flee.
Let me bellow out in the final complaint
all of my heartbroken misery.
A laboring bull, if he had enough,
will leave
and find cool water to lie in.
But for me,
there's no sea
except for your love,--
from which even tears won't earn me some quiet.
If an elephant wants to relax, he'll lie,
pompous, outside in the sun-baked dune,
Except for your love,
there's no sun
in the sky
and I don't even know where you are and with whom.
If you thus tormented another poet,
he
would trade in his love for money and fame.
But
nothing sounds as precious to me
as the ringing sound of your darling name.
I won't drink poison,
or jump to demise,
or pull the trigger to take my own life.
Except for your eyes,
no blade can control me,
no sharpened knife.
Tomorrow you'll forget
that it was I who crowned you,
who burned out the blossoming soul with love
and the days will form a whirling carnival
that will ruffle my manuscripts and lift them above...
Will the dry autumn leaves of my sentences
cause you to pause,
breathing hard?

Let me
pave a path with the final tenderness
for your footsteps as you depart.

1916

Translated by Andrey Kneller

Գուլո (Հայկական ժողովրդական երգ)

Ելա տանից թափ քելացի,
Լանգով զարգի երթըս բացի,
Գուլոն տուն չէր, նստա լացի,
Վայ լե Գուլո, յաման Գուլո։

Գուլոն ելե, կերթա մարագ,
Ուր ուտելիք, մեղր ու կարագ,
Ուր խմելիք, ջուր սառնորակ,
Վայ լե Գուլո, յաման Գուլո։

Գուլոն ելե, կերթա աղբյուր,
Ոչ դու եղնիր, ոչ քու պաղ ջուր,
Ինձի վառեց քո սրտի հուր,
Վայ լե Գուլո, յաման Գուլո։

Գուլոն ելե կայնե քարիս,
Ձեռով կանե, կկանչե զիս,
Մոտիկ կերթամ, չճանչնա զիս,
Վայ լե Գուլո, յաման Գուլո։

Цюй Юань - 20 древних стихотворений (Cтихотворение 1)

                         В пути и в пути,
                           и снова в пути и в пути...
                         Так мы, господин,
                           расстались, когда мы в живых.

                         Меж нами лежат
                           бессчетные тысячи ли,
                         И каждый из нас
                           у самого края небес.

                         Дорога твоя
                           опасна, да и далека.
                         Увидеться вновь,
                           кто знает, придется ли нам?

                         Конь хуских степей
                           за северным ветром бежит,
                         И птицы Юэ
                           гнездятся на южных ветвях.

                         А вот от меня
                           все далее ты, что ни день.
                         Одежда висит
                           свободней на мне, что ни день.

                         Плывут облака,
                           все белое солнце закрыв,
                         И странник вдали
                           забыл, как вернуться домой.

                         Тоска по тебе
                           состарила сразу меня.
                         Вслед месяцам год
                           приходит внезапно к концу.

                         Но хватит уже,
                           не буду о том говорить...
                         Себя береги,
                           ешь вовремя в долгом пути!

Ռեզա Վալիզադե - Թե չես գտել այն կնոջը...

Թե չես գտել այն կնոջը,
ում գնալուց հետո կոչնչանաս,
ողջ կյանքդ տանուլ ես տվել...
Սա ասում եմ ե՛ս,
ում օրերը տարել է մի կին՝ հեռավոր մի վայր.
հյուսել է մազերին,
կախել վզից,
ամրացրել կրծքին,
կամ ցանել ծաղկամանի մեջ,
մնացած բոլորն էլ փակել է պահարանում՝
նեղ օրվա համար...

© թարգմ.` Էդիկ Պօղոսեան

Եղիշե Չարենց - Մայր իմ անուշ ու անգին

Հիշում եմ դեմքը քո ծեր, մայր իմ անուշ ու անգին,
Լույս խորշոմներ ու գծեր, մայր իմ անուշ ու անգին:

Ահա նստած ես տան դեմ, ու կանաչած թթենին
Դեմքիդ ստվեր է գցել, մայր իմ անուշ ու անգին:

Նստել ես լուռ ու տխուր, հին օրերն ես հիշում այն,
Որ եկել են ու անցել, մայր իմ անուշ ու անգին:

Եվ հիշում ես քո որդուն, որ հեռացել է վաղուց,-
Ո՞ւր է արդյոք հեռացել, մայր իմ անուշ ու անգին:

Ո՞ւր է արդյոք հիմա նա, ո՞ղջ է արդյոք, թե մեռած,
Եվ ի՞նչ դռներ է ծեծել, մայր իմ անուշ ու անգին:

Եվ երբ հոգնած է եղել, - երբ խաբվել է սիրուց -
Ո՞ւմ գրկում է հեծեծել, մայր իմ անուշ ու անգին:

Մտորում ես դու տխուր, - օրրում է թթենին
Տխրությունը քո անծիր, մայր իմ անուշ ու անգին:

Եվ արցունքներ դառնաղի ահա ընկնում են մեկ-մեկ
Քո ձեռքերի վրա ծեր, մա՜յր իմ անուշ ու անգին...

Ռնե Շար - Ծվատված լեռ

Օ~, ամենալերկ կայուն մենություն
Արտասուքների` գագաթներ ելնող:

Երբ սառցահալն իր գալն է ավետում,
Ու մի ծեր արծիվ իշխանազրկված,
Երբ վերադարձն է տեսնում իր ուժի,
Երջանկությունն է իր հերթին նետվում,
Բռնում է նրանց անդունդի եզրին:

Ախոյան որսորդ, երբեք չիմացար,
Դու, որ անշտապ առաջ ես ընկնում
Ինձնից մահվան մեջ,
որին անպայման հակասում եմ ես:

Александр Васильев - Бездыханная легкость моя

Бездыханная легкость моя, непомерная тяжесть
Переполнено сердце, и рубаха от соли пестра,
Завязало нас гордым узлом, да никто не развяжет
Разрубить - я уверен, руке не поднять топора.

 Что за радость такая в ладонь пеленать свои стоны,
В этом есть чудо-прелесть - пускать по ветрам волоса.
Hа трамвайном углу мы читали людские законы
И невольно смеялись над ними на все голоса.

 Hаше братство без клятв, а в родство не загонишь и силой.
Под похмельное утро все спят, не сойти бы с ума.
И к войне или миру, но строй пахнет братской могилой.
Одному долгий путь, тяжкий посох, пустая сума.

 Кто прибил наши стрелы гвоздями к немым циферблатам?..
Пожелтеют страницы по всем золотым городам,
Я несу это время в себе оловянным солдатом,
Без приказа - ни шагу назад, а вперед - никогда!

 Всем сестрам по серьгам не отмоются сироты-братья,
Лишь мелькнет где-то свежий порез предрассветной улыбки.
Да зима заколдует мой город взмахом белого платья,
И по всем телеграфным столбам струны блудницы-скрипки.

 Hе гони меня - дай отстоять до конца эту службу,
Hо под серпом все травы сочны - где там думать о судьбах?
Я спою и швырну вам на стол ворох шелковых кружев
В переплетье которых хохочет шаманский мой бубен.

 Если во мне осталась хоть капля того,
Если во мне осталась хоть капля того,
За что меня можно терпеть,
За что меня можно любить...

Су Ши - В девятнадцатый день одиннадцатой луны распрощался с Цзыю

   У ЗАПАДНЫХ ВОРОТ ЧЖЭНЬЧЖОУ. В ПУТИ НАПИСАЛ
      И ПОСЛАЛ ЕМУ ЭТИ СТРОКИ   

      Голову туманит не вино,
      И не от него моя печаль.

      Хорошо бы повернуть коня
      И галопом поскакать назад.

      Он один остался из мужчин
      В доме за порядок отвечать.

      ...Как же одиночество твое
      Скрасить я могу, мой младший брат?

      Поглядел с вершины - цепи гор!
      Нет ни троп на склонах, ни дорог...

      Ты еще заметен вдалеке,
      И, увидев шапки силуэт,

      Я подумал: "Худо ты одет
      И, наверно, на ветру продрог..."

      А мой конь бредет - и на горе
      Словно топчет бледный лунный свет.

      Гости постоялого двора
      Веселы и радостно поют,

      Удивился паренек-слуга:
      Отчего я мрачен-удручен?

      Знаю, без разлук не проживешь,
      Чередой они сквозь жизнь идут,

      Но неужто век скитаться мне
      Далеко от дома, где рожден?

      И сейчас, при тусклом фонаре,
      Вспоминаю юные года.

      Брат и я - мы в этот дождь ночной
      Словно вместе, не разлучены...

      В детстве так решили - чтобы впредь
      Не нарушить слова никогда,

      И не поколеблют наш союз
      Ни почет, ни важные чины!