Ռազմիկ Դավոյան – Բաց քո կեղևը, ծառ...

Անցան օրեր hատ-հատ,
Անցան օրեր զույգ-զույգ,
Ճաշակեցինք և սեր,
Եվ տառապանք և սուգ:

Ինձ հոգնեցրին արդեն
Օրերը լայն ու նեղ,
Ինձ հոգնեցրին արդեն
Մեղավոր ու անմեղ,
Ինձ հոգնեցրին արդեն
Տխրությունն այս ցանցառ
Եվ կարոտներն այս խեղճ,
Ինձ հոգնեցրին արդեն
Բաց քո կեղևը, ծա՛ռ,
Ինձ ա՛ռ կեղևիդ մեջ:

Ա՛ռ ինձ կեղևիդ մեջ--
Ես կփակվեմ քո մեջ
Ինձ առ կեղևիդ մեջ
Այս անծաղիկ դարում,
Ես կփակվեմ քո մեջ՝
Որպես փոքրիկ գարուն
Որպես թաքուն թախիծ,
Տերևներիդ խորքում
Ես կփայլեմ տխուր
Ու կմտնեմ խոր քուն:

Ու թե հողմերը գան
Որ ինձ խլեն քեզնից,
Ես կարթնանամ, իմ ծառ,
Կորոտանք մեկից:

Ես կճկվեմ քեզ հետ
Ես կձգվեմ քեզ հետ,
Ու հողմերի ձեռքից
Ես կփրկվեմ քեզ հետ:
Ես կփրկվեմ քեզ հետ:
Ես կփրկվեմ քեզ հետ:

Ու մի թաքուն գիշեր,
Երբ բոլորը քնեն,
Ես քեզ կախարդական
Բառեր կկրկնեմ,
Կերթանք կամաց-կամաց,
Կելնենք թաքուն-թաքուն,
Ու քնի մեջ նրան
Կդարձնենք անքուն:

Նրա երազի մեջ
Կախարդական մի ծառ
Մարդկային ձև կառնի
Կշնկշնկա կամաց
Ու մարդկային լեզվով
Որպես լեգենդ պայծառ,
Կբարբառի նրան
Անհայն, կորած մի սեր
Ու մի անհուն կարոտ...
Ու մի անհուն կարոտ...