Քեզ փառք եմ տալիս, Տեր Աստվածների,
դժբախտության համար,
որը ցնցեց ինձ,
անմեղ երեխայիս։
Դու հրամայեցիր - և ահա կատարվեց։
Դեռ երեխա՝ հանգչում եմ այս դաշտում
և տանջվում ծարավից, իսկ կողքիս ջրով սափորն է դրված։
ինչ-որ ձեռք ինձ խլեց իմ մանկությունից,
իմ հերթին չսպասելով։
Ես հեռացա՝ չհագենալով ծնողերիս գգվանքից։
Փքրիկ աղջկա համար ծանր է խավարը։
Բարձր-բարձր փռված է խավարն ինձ վրա,
բայց ես դեռ մորս կուրծքն էի ուտում։
Պահապանները անդրշիրիմյան թագավորության
Ինձնից հեռացնում էին մարդկանց,
թեև այս տարիքին հարմար չէ մենությունը։
Երբ տեսնում եմ մարդկանց սիրտս լցվում է հրճվանքով,
չէ՞ որ ես սիրել եմ ուրախություն, ծիծաղ։
Օ, տեր աստվածների և արքա հավերժության,
որի մոտ բոլորն էլ օթևան են փնտրում,
տուր ինձ հաց, գարեջուր քո զոհասեղանից,
տուր ինձ սառը ջուր և բուրավետ խեժ,
որովհետև ես անմեղ երեխա եմ։
Իմ եղբայր թանկագին, ամուսին և ընկեր
մեծ քուրմ Մեմֆիսի,
կեր, խմիր, մի իմացիր ինչ բան է հագեցումը,
հանձնվիր արբեցմանն ու սիրո հաճույքներին։
Ուրախությանը նվիրիր օրդ։
Հնազանդ եղիր սրտիդ ձայներին։
Քեզ մի կաշկանդիր իզուր հոգսերով։
Ի՞նչ են տալիս, ի վերջո, տարիներն անէության։
Մայրամուտի երկրում անարթնացում քուն
և ծանր խավար….Սա է բնակավայրը
քարե դամբարաններում հանգչողների։
Նրա բնակիչները էլ չեն արթնանում,
չեն հանդիպում իրենց ընկերներին,
չեն գրկում հորն ու մորը։
Նրանց սիրտը խզված է իրենց կանանցից և երեխաներից։
Ուրիշի շուրթերն են սառը ջուր խմում,
իսկ ես տանջվում եմ ծարավից։
Ջուրը հագեցնում է երկրում ապրողներին,
իսկ ինձնից ծարավն է անբաժան։
Աղբյուր և առու չեմ տեսել այն օրից,
երբ հասա Դաշտը Հավերժի։
Տուր ինձ հոսող ջուր և ասա.
«Թող տիրուհիս ջրից հեռու չլինի»։
Դեմքս հյուսիս ուղղիր,
որ թարմ քամիներով սրտիս ցավը չափեմ։
Մահն ասում է. «Արի»,
ում որ կանչում է, գալիս է,
և մահվան վախն է սրտի մեջ լցվում։
Նրա դեմքը չեն տեսնում
ոչ աստվածները, ոչ մարդիկ։ Նրա չոր ձեռքը
հավասարեցնում է ազնվականին և հասարակ մարդուն։
Ոչ իրենից, ոչ էլ ուրիշ մեկից երբեք
ոչ ոք չի հեռացնի նրա աճյունը։
Նա երեխային խլում է մորից
ավելի սիրով քան մի ծեր մարդու,
որ պատրաստ է արդեն ուղևորության,
վախկոտների ձայներին ականջ չի դնում,
չի լսում կանչերը հուսահատվածների,
անկաշառ է նա, նվերներ չի վերցնում։
Օ, ուղևորներ Հանգստի Երկրի,
ինձ բուրավետ զմուռս և թարմ ջուր բերեք հիշատակի օրը։
Թարգմանությունը՝ Հենրիկ Էդոյանի։
դժբախտության համար,
որը ցնցեց ինձ,
անմեղ երեխայիս։
Դու հրամայեցիր - և ահա կատարվեց։
Դեռ երեխա՝ հանգչում եմ այս դաշտում
և տանջվում ծարավից, իսկ կողքիս ջրով սափորն է դրված։
ինչ-որ ձեռք ինձ խլեց իմ մանկությունից,
իմ հերթին չսպասելով։
Ես հեռացա՝ չհագենալով ծնողերիս գգվանքից։
Փքրիկ աղջկա համար ծանր է խավարը։
Բարձր-բարձր փռված է խավարն ինձ վրա,
բայց ես դեռ մորս կուրծքն էի ուտում։
Պահապանները անդրշիրիմյան թագավորության
Ինձնից հեռացնում էին մարդկանց,
թեև այս տարիքին հարմար չէ մենությունը։
Երբ տեսնում եմ մարդկանց սիրտս լցվում է հրճվանքով,
չէ՞ որ ես սիրել եմ ուրախություն, ծիծաղ։
Օ, տեր աստվածների և արքա հավերժության,
որի մոտ բոլորն էլ օթևան են փնտրում,
տուր ինձ հաց, գարեջուր քո զոհասեղանից,
տուր ինձ սառը ջուր և բուրավետ խեժ,
որովհետև ես անմեղ երեխա եմ։
Իմ եղբայր թանկագին, ամուսին և ընկեր
մեծ քուրմ Մեմֆիսի,
կեր, խմիր, մի իմացիր ինչ բան է հագեցումը,
հանձնվիր արբեցմանն ու սիրո հաճույքներին։
Ուրախությանը նվիրիր օրդ։
Հնազանդ եղիր սրտիդ ձայներին։
Քեզ մի կաշկանդիր իզուր հոգսերով։
Ի՞նչ են տալիս, ի վերջո, տարիներն անէության։
Մայրամուտի երկրում անարթնացում քուն
և ծանր խավար….Սա է բնակավայրը
քարե դամբարաններում հանգչողների։
Նրա բնակիչները էլ չեն արթնանում,
չեն հանդիպում իրենց ընկերներին,
չեն գրկում հորն ու մորը։
Նրանց սիրտը խզված է իրենց կանանցից և երեխաներից։
Ուրիշի շուրթերն են սառը ջուր խմում,
իսկ ես տանջվում եմ ծարավից։
Ջուրը հագեցնում է երկրում ապրողներին,
իսկ ինձնից ծարավն է անբաժան։
Աղբյուր և առու չեմ տեսել այն օրից,
երբ հասա Դաշտը Հավերժի։
Տուր ինձ հոսող ջուր և ասա.
«Թող տիրուհիս ջրից հեռու չլինի»։
Դեմքս հյուսիս ուղղիր,
որ թարմ քամիներով սրտիս ցավը չափեմ։
Մահն ասում է. «Արի»,
ում որ կանչում է, գալիս է,
և մահվան վախն է սրտի մեջ լցվում։
Նրա դեմքը չեն տեսնում
ոչ աստվածները, ոչ մարդիկ։ Նրա չոր ձեռքը
հավասարեցնում է ազնվականին և հասարակ մարդուն։
Ոչ իրենից, ոչ էլ ուրիշ մեկից երբեք
ոչ ոք չի հեռացնի նրա աճյունը։
Նա երեխային խլում է մորից
ավելի սիրով քան մի ծեր մարդու,
որ պատրաստ է արդեն ուղևորության,
վախկոտների ձայներին ականջ չի դնում,
չի լսում կանչերը հուսահատվածների,
անկաշառ է նա, նվերներ չի վերցնում։
Օ, ուղևորներ Հանգստի Երկրի,
ինձ բուրավետ զմուռս և թարմ ջուր բերեք հիշատակի օրը։
Թարգմանությունը՝ Հենրիկ Էդոյանի։
