31.12.2011

Жак Брель - Остандез


Остандез
Плачет на своем стуле,
Кот взвешивает
Свою любовь
В тишине,
Пляшет ее печаль,
А старики думают
Каждый о своем
На кухне.
Пара соседок
Говорят о Китае
И о возвращении
В Сингапур.
Жаванез
Становится невесткой
Остандез.

Есть два вида времени 
Есть время ожидания 
И время надежды 
Есть два вида людей 
Есть живые 
И те что в море 

Наша Остандез,
Которую ничто не утешает,
От стула до стула
Носит свою рану.
Несколько кумушек,
Пару кумовьев
Перемывают ей
Косточки.
Ее капитан
На своем брюхе
Полном пива
Стучит – как по барабану.
Человек под парусами, 
Человек под звездами –  
Он заходит в гавань, 
Чтобы вернуться. 

Есть два вида времени
Есть время ожидания
И время надежды
Есть два вида людей
Есть живые
И те что в море

Наша Остандез
В сезон клубники
Стала любовницей
Аптекаря.
Ее капитан,
Мертвый под брюхом,
Играет с китами
В водолазов.
Почему моя милая
Я, юнга
Которого подталкивает время,
Пишу тебе из далека?
Потому что - я тебя люблю,
И люблю так,
Моя королева,
Что боюсь аптекаря.

Есть два вида времени;
Есть время ожидания
И время надежды.
Есть два вида людей.
Есть живые,
А я, я в море...

24.12.2011

Դավիթ Մելիք – Ես խելագար եմ


Ես խելագար եմ.
նա ցնցեց իմ հոգու աշխարհը:
Ու փույթ չէ, թե գիշերը երկար է,
ու փույթ չէ, թե վաղը
ձանձրույթն ու ցուրտը ինձ կխանգարեն
երջանիկ լինել:
Հիմա ես պարում եմ,
ես հիմա խելագար եմ.
նա ցնցեց իմ հոգու աշխարհը:

Հիմա ցնցվում են բոլոր ջղերս:
Եվ հիմա ես շնչում եմ այնպես,
կարծես թե դեռ նոր ծնվում եմ,
կարծես թե նորից կյանքը սիրում եմ,
կարծես՝ մեռնում եմ,
կարծես՝ մեռնում եմ՝
մենակությունից,
ու մենության մեջ կարծես՝ զգում եմ
ես ջերմությունը հարազատ հոգու:

Ու ես պարում եմ,
ու չեմ ամաչում, որ խելագար եմ.
ցնցվել է իմ հոգու աշխարհը:

Դավիթ Մելիք


Դեսից-դենից հազար դրամ կպցնելով,
ամբողջ օրը BAR-ում գցած,
գանգս խոթած գարեջրի բաժակի մեջ՝
քո անունն եմ լեզվիս խեղդում,
իսկ դու նորից ժպտում ես ինձ:
Մեղք եմ, լսի՛ր,
թքիր վրաս ու հեռացիր.
թող բարևիդ պակասությամբ 
քո անունը լեզվիս մեռնի,
հոգ չէ, թե ես առանց դրա շատ չեմ ապրի:
Շուրջն իմ մահվանից ոչինչ չի փոխվի.
մի քիչ դու կլաս, 
մի քիչ կլացեն իմ ընկերները
մինչև իր մահը իմ մայրը կլա,
և ի՞նչ.
արցունքից գետեր չեն հոսի,
իմ սրտից հոսող արյունի նման,
չհոսող գետում չխեղդվողները
"Մարիա՜մ..." չեն կանչի.
շուրջն իմ մահվանից չի փոխվի ոչինչ:
Թքի՛ր, հեռացի՛ր, 
և բարևվդ տար ու տուր ուրիշին,
դրան սպասող դեռ շատերը կան,
ես դեռ շատ կգամ ուրիշների մեջ,
և մի այլ անգամ, գուցե, սիրու՛նս,
դու ինձ կսիրես՝
իրական, 
ինչպես դու երազել ես :
Թքի՛ր, սիրելի՛ս, քո խղճի վրա
ու անունդ տար...

Դավիթ Մելիք – Հրաժեշտ


Բաժանման ահն ու թախիծը ծածկած

Շինծու ժպիտով`շիկնող, գեղեցիկ,

Իմ քաղաքն իր հայացքը հառած

Իմ ճանապարհին` մշուշի միջից

Մեր հրաժեշտի եղյամն էր մաղում:

Ուշ երեկո էր: Կասկադից ներքեւ

Լույսերի խաղը նոր էր կատաղում,

Եվ հրաժեշտի մեղեդին թեթեւ

Անուրջների ու տպավորության

Խառնափնջեր էր ճամփեքիս փռում:

Տխուր էր պահը: Բայց ողբերգության

Ոչ մի հետք չկար կիսախավարում:

Մեկն ինձ շշնջաց. «Մեկնումը մահ չէ,

Իսկ կյանքում դու ինձ չես մոռանալու:

Կարոտի ձայնով ես քեզ կկանչեմ,

Եվ ուր էլ լինես ետ ես դառնալու»

Ռազմիկ Դավոյան – Բաց քո կեղևը, ծառ...


Անցան օրեր hատ-հատ,
Անցան օրեր զույգ-զույգ,
Ճաշակեցինք և սեր,
Եվ տառապանք և սուգ:

Ինձ հոգնեցրին արդեն
Օրերը լայն ու նեղ,
Ինձ հոգնեցրին արդեն
Մեղավոր ու անմեղ,
Ինձ հոգնեցրին արդեն
Տխրությունն այս ցանցառ
Եվ կարոտներն այս խեղճ,
Ինձ հոգնեցրին արդեն
Բաց քո կեղևը, ծա՛ռ,
Ինձ ա՛ռ կեղևիդ մեջ:

Ա՛ռ ինձ կեղևիդ մեջ--
Ես կփակվեմ քո մեջ
Ինձ առ կեղևիդ մեջ
Այս անծաղիկ դարում,
Ես կփակվեմ քո մեջ՝
Որպես փոքրիկ գարուն
Որպես թաքուն թախիծ,
Տերևներիդ խորքում
Ես կփայլեմ տխուր
Ու կմտնեմ խոր քուն:

Ու թե հողմերը գան
Որ ինձ խլեն քեզնից,
Ես կարթնանամ, իմ ծառ,
Կորոտանք մեկից:

Ես կճկվեմ քեզ հետ
Ես կձգվեմ քեզ հետ,
Ու հողմերի ձեռքից
Ես կփրկվեմ քեզ հետ:
Ես կփրկվեմ քեզ հետ:
Ես կփրկվեմ քեզ հետ:

Ու մի թաքուն գիշեր,
Երբ բոլորը քնեն,
Ես քեզ կախարդական
Բառեր կկրկնեմ,
Կերթանք կամաց-կամաց,
Կելնենք թաքուն-թաքուն,
Ու քնի մեջ նրան
Կդարձնենք անքուն:

Նրա երազի մեջ
Կախարդական մի ծառ
Մարդկային ձև կառնի
Կշնկշնկա կամաց
Ու մարդկային լեզվով
Որպես լեգենդ պայծառ,
Կբարբառի նրան
Անհայն, կորած մի սեր
Ու մի անհուն կարոտ...
Ու մի անհուն կարոտ...

08.12.2011

Եղիշե Չարենց - Ամառ

Արդեն ամառ է շոգ, ջերմին,
Արդեն հասել է բերքը բորբ,
Ծաղկել է վառ պարտեզը իմ. -
Ինչո՞ւ եմ ես անօգ ու որբ: 


Տվել է ինձ արևն ամռան
Ինչ որ միայն կարող էր տալ.
Սերմերն հասան ու չկորան. -
Ինչո՞ւ ես չե՛մ կարող խնդալ...


Ամառը ինձ բերք է բերել,
Տունս լցվի պիտի բերքով. -
Բայց սիրտս մութ ու զուրկ է դեռ
Եվ չի՛ լցվում ամռան երգով...


Ո՞վ գիտե, սի՜րտ, ուղին քո մութ
Ու խորհուրդները քո խավար.
- Սի՜րտ իմ, անհաս կյանքի խորհուրդ,
Սի՜րտ իմ խավար...