Ռաբինդրանաթ Տագոր - Մահը

Գնալուս ժամն է հասել, մայրիկ. ես գնում եմ:
Երբ միայնակ մայրամուտի ցանկապատող մթության մեջ դու պարզես ձեռքերդ անկողնում պառկած մանկանը, ես կասեմ - «երեխան այստեղ չէ» . մայրիկ, ես գնում եմ:
Ես կդառնամ օդի մեղմիկ սոսափյուն ու կփաղաքշեմ քեզ,
Ես կդառնամ ջրի ծփանք քո լոգարանում ու մի անգամ էլ համբույրդ կգզամ:
Երբ անձրևի շիթերը կթբկահարեն տերևները փոթորկոտ մթում, կլսես շշունջս` անկողնում պառկած, ու ծիծաղս` կայծակին հյուսված, կփայլատակի քո պատուհանում ու ներս կմտնի:
Ու եթե արթուն պառկես անկողնում, ու աչք չփակես` մինչև ուշ գիշեր որդուդ հիշելով, 
ես քեզ աստղերից մի երգ կուղարկեմ. 
«Քուն մտիր, մայրիկ, քուն մտիր»:


Եվ երբ լուսնի շողերը մոլորվեն մի օր, ես ցած կսահեմ քո անկողնու մոտ, որ կհանգստանամ քո քնած կրծքին:
Կդառնամ երազ, կոպերիդ միջով քնի անդուդի մեջ կթափանցեմ, և երբ արթնանաս ու վախեցած շուրջդ տնտղես, ինչպես առկայծող մի լուսատտիկ, ես դուրս կսահեմ դեպի մթություն:


Դուրգա Փուջայի տոնահանդեսին, երբ հարևան երեխաները գան նվագելու տան մոտակայքում, ես սրինգիների նվագ կդառնամ ու սիրտդ կհուզեմ այդ մեղեդիով:
Ու մորաքույրս, Փուջայի տոնի նվերներն առած երբ գա ու հարցնի. «Ո՞ւր է երեխադ»:
Մայրիկ, դու նրան կամացուկ ասա.

«Նա իմ բիբերում է, նա իմ մարմնում է, նա իմ հոգու մեջ է»:


Թարգմանությունը` Օվսաննա Գևորգյանի

Ռաբինդրանաթ Տագոր - Պարտիզպանը (Պոեմ 14-րդ)

Թեպետև կեսօրն անց էր, ու բամբուկի ճյուղերը աղմկում էին քամուց` չգիտեմ ինչու ես քայլում էի ճամփով:
Թեքվող ստվերները, իրենց երկար թևերը պարզելով, փախչող լույսի ոտքերն էին ընկնում:
Քեոյլիները հոգնել էին երգելուց:
Ես քայլում էի ճամփով, ինքս էլ չգիտեմ թե ինչու:

Սաղարթախիտ ծառի հովանու տակ, գետի ափին է խրճիթը:
Մի ինչ-որ կին զբաղված է իր գործով, ու նրա ապարանջանների զնգոցը երաժշտությամբ է լցրել այդ անկյունը:
Ես կանգ առա այդ խրճիթի մոտ` ինքս էլ չգիտեմ թե ինչու:
Նեղ օձապտույտ ճամփան կտրում է մանանեխի անթիվ դաշտեր ու մանգոյի անհամար պուրակներ:
Այդ ճամփան անցնում է գյուղի տաճարի ու գետափնյա շուկայի կողքով: Ես կանգ առա խրճիթի մոտ` ինքս էլ չգիտեմ թե ինչու:

Տարիներ առաջ մարտի հողմաշունչ մի օր գարնան թոթովանքը թախծոտ էր, ու մանգոյի ծաղկունքը թափվում էր փոշեպատ գետնին:
Ծփծփուն ջուրը հորձանքով ծառս էր լինում ու լիզում գետափի սանդուղքի վրա մոռացված պղնձե ամանը:
Ես մտածում էի մարտի հողմավար այդ օրվա մասին` ինքս էլ չգիտեմ թե ինչու:

Ստվերները խորանում են, ու նախիրը տուն է դառնում:
Մենավոր դաշտերում գորշացավ լույսը, ու գյուղացիները դաշտում սպասում են լաստանավին:

Հանդարտ, կամացուկ ես տուն եմ դառնում` ինքս էլ չգիտեմ թե ինչու:

"Обращение Раймалы-аги к брату Абдильхану" - из книги "И дольше века длится день" (Чингиз Айтматов)

   
     С черных гор когда пойдет кочевье,
     Развяжи мне руки, брат мой Абдильхан.
     С синих гор когда пойдет кочевье,
     Дай мне волю, брат мой Абдильхан.
     Не гадал, не думал, что тобою буду
     Связан по рукам и по ногам
     С черных гор когда пойдет кочевье,
     С синих гор когда пойдет кочевье,
     Развяжи мне руки, брат мой Абдильхан,
     Я по доброй воле в небеса уйду...

     С черных гор когда пойдет кочевье,
     Я на ярмарке не буду, Бегимай.
     С синих гор когда пойдет кочевье,
     Ты не жди меня на ярмарке, Бегимай.
     Мы с тобой не будем петь на ярмарке,
     Конь мой не поспеет, сам я не дойду.
     С черных гор когда пойдет кочевье,
     С синих гор когда пойдет кочевье,
     Ты не жди меня на ярмарке, Бегимай,
     Я по доброй воле в небеса уйду..

Ռաբինդրանաթ Տագոր - Պարտիզպանը (պոեմ 25-րդ)

    «Մո՛տ եկ, պատանի, ճիշտն ասա մեզ, ինչո՞ւ են աչքերդ մոլեգնած»:
    «Չգիտեմ` այն ի՞նչ գինի էր վայրի կակաչից պատրաստված, որ ես խմեցի. դրանից են աչքերս մոլեգնած»:
    «Օ՜, ամո՛թ քեզ»:
   «Ի՞նչ անենք, մարդ կա իմաստուն է, մարդ կա` հիմար, մարդ կա զգույշ է, մարդ կա` անհոգ: Կան ժպտուն աչքեր ու կան լալկան, բայց իմոնք մոլեգնած են»:

  «Պատանի՛, ինչո՞ւ ես անշարժ կանգնել ծառի շվաքում»:
  «Ուժասպառ են լինում ոտքերս սրտիս ծանրության տակ, ուստի և անշարժ կանգնել եմ ստվերում»:
  «Օ՜, ամո՛թ քեզ»:
  «Ի՞նչ անենք, մարդ կա առաջ է գնում, մարդ կա ետ է մտնում, ոմանք ազատ են, ոմանք` շղթայված, իսկ իմ ոտքերն ուժասպառ են սրտիս ծանրության տակ»: