Charles Bukowski - I Made A Mistake

I reached up into the top of the closet

and took out a pair of blue panties

and showed them to her and

asked "are these yours?"

and she looked and said,

"no, those belong to a dog."

she left after that and I haven't seen

her since. she's not at her place.

I keep going there, leaving notes stuck

into the door. I go back and the notes

are still there. I take the Maltese cross

cut it down from my car mirror, tie it

to her doorknob with a shoelace, leave

a book of poems.

when I go back the next night everything

is still there.

I keep searching the streets for that

blood-wine battleship she drives

with a weak battery, and the doors

hanging from broken hinges.

I drive around the streets

an inch away from weeping,

ashamed of my sentimentality and

possible love.

a confused old man driving in the rain

wondering where the good luck

went.

Եղիշե Չարենց - Անքուն Գիշերին

Քնել չի՛ լինում...
Հիմա, երբ այնպես ուզում եմ քնել,
Ամե՜ն, ամե՜ն ինչ մտքիցս հանել:
Հայացքներս` անփակ` թափառում են լուռ—
Ու միտքս, տարտամ, դեգերում է մութ
Դաշտերում տխուր:

Մթության գրկում լալիս է դողդոջ
Լույսը լապտերիս՝ մեռնող աղջկա
Հոգեվարքի պես...
Մեկը բախում է դռներն անցածի —
Ու հիշում եմ քեզ:

Մոռացված երգի նվագի նման
Դողում է հոգիս լույս մատների տակ —
Եվ ահա մեկ-մեկ շարվում են իմ դեմ
Պատկերներ, դեմքեր, որ կորել էին
Առանց հիշատակ:

Այնտեղ, մութի մեջ հայտնվում է ահա
Տեսիլդ գունատ ու տխրադալուկ, —
Օրերի անհայտ մշուշից ելած
Գունատ այցելու:

Ու հիշում եմ ես անձրևոտ մի օր —
Մի հին իրիկուն.
Հեռու երգերի խանդավառ օրոր,
Հարսանքի հանդես. —
Մաղող անձրևի կաթիլների տակ
Կանգնել էի ես…

Է՛, քնե՛լ, քնել…
Աչքերս փակեմ ու սեղմեմ ամուր
Ու չմտածեմ ոչնչի մասին:
Մի՞թե, երբեմն, չէի՞նք միասին...
Ա՛խ, օրոր ասա, անդորր ու օրոր.
Քնել եմ ուզում` գիշերն անց կացավ…
Երա՞զ էր արդյոք, զառանցա՞նք, թե ցավ…

Ցա՛վ, ցա՛վ էր, անշուշտ.
Դու երբե՜ք, երբե՜ք ինձ չես ժպտացել —
Քո ժպիտն անգամ ցա՜վ է թվացել
Իմ հոգուն տկար...
Ես քեզ կանչեցի երկա՛ր ու երկա՛ր —
Դու չեկար, չեկար, —
Ցանկացա լինել քո դեմ մի հլու
Ու անկամ գերի —
Եվ ես իմ սիրով քեզ ձանձրույթ բերի...

Օտա՛ր էր հոգիս քեզ համար, ինչպես
Օտար դաշտերից բերած ծաղկեփունջ.
Տանջանքի վարդեր, հույզի ծաղիկներ,
Երազի աստղեր, հույսերի ցոլքեր —
Ու կարմի՛ր, կարմի՛ր խաշխաշներ ցավի, —
Այս ծաղիկներով զարդարված հոգիս քեզ նվեր բերի,

Որ քո կույս հոգին իմի հետ ցավի...
Ու ես չեմ հիշում, թե ինչպե՞ս մի օր —
Օտար, անմեկին —
Ես քեզ կորցրի նոր կյանքի շեմքին…

Չէ՜, դու գնացիր, չգիտեմ թե ուր:
Ես էլ գնացի: Իհարկե, այնտեղ,
Ուր ապրել ես դու երկար ժամանակ —
Ապրել չէ՜ր լինի: —
Չէ՛ր լինի տեսնել լույսերը ձեր տան,
Չէր լինի տեսնել լայն փողոցը ձեր,
Որ մինչև հիմա ես չեմ մոռացել...

Թողնենք, ախ, ի՞նչ հոգ.
Չ՞է որ չգիտե, չգիտե ոչ-ոք,
Թե ինչո՞ւ կյանքում այսպես է եղել. —
Սերը մեզ համար — արցունք ու արյուն,
Սերը մեզ համար մահվան գին ունի,
Իսկ կնոջ համար — հրճվանքի գինի...

Այս անքուն, անքուն ու լուռ գիշերին
Ախ, էլ չեմ ուզում վերհիշել կրկին
Անցյալը անմիտ ու անմխիթար.
Էլ ինչո՞ւ ես դու գալիս անդադար
Եվ ուշ գիշերով փորել ես ուզում
Իմ հոգին տկար...

Դրա համա՞ր ես դու այստեղ եկել,
O, նենգոտ տեսիլ...
Ուզո՞ւմ ես հոգուս վերքերը պեղել,
Որի գանձերը չուզեցի՛ր տեսնել...

Օ, զզվելի՜ կին, —
Քեզ արատ է պետք, սին արատ հոգու,
Որ լավ ծիծաղես ու չարկամ խնդաս —
Եվ ամբողջ հոգով հրճվանքից թնդաս...
Ուզո՞ւմ ես` պատմեմ, թե ինչպես հանկարծ
Ինձ համար փոխվեց ամեն, ամեն բան —
Եվ ես կորցրի երազի ճամփան...

Исикава Такубоку

Зарыться
В мягкий ворох снега
Пылающим лицом...
Такой любовью
Я хочу любить!

You can't go home again - Ovsanna Gevorgyan

Wind that carries the fragrance of summer and grass

crickets buzzing in the night

freshness of sheets in my bed

cries of martlets in the dawn

juices of the earth running through transparent green of the grape trees

the smell of mowed and sunburnt grass 
after the rain

raw cherries that taste like the earth

lonely barking of dogs - in the empty village

the fragrance of thyme on the snow-covered mountain

the taste of snow in my mouth when I cry

Sari smbul -

that grows so lonely high up in the mountains
mulberry tree in the dusty yard reminding me the lines

"here you sit in front of your house and the green mulberry tree casts shadow on your face, my sweet, my tender mother"

my heart - that stops beating every time I read these lines
like on that spring day, when

me and a friend where running under the rain

through the blossom of the apricot trees

...the city, the people, the footsteps

- so much clearer in the cold of the winter

the loneliness, that follows you through the summer heath

the boredom covering the city in the heat of the summer

hot summer sleep - dreaming of freshness of sheets

oh so tender, so loving your body

the sound of thirsty soil swallowing streams of water

the warm fragrance of hair after swimming in the transparent river

the same wind that carries the smell of the rain in it

me, when standing in the dark room

I look at the lights in the distance and wait for the wind from canyon

and the nostalgia so inexplicable

for the times I never knew

and for those yet to come

***

nothing can lighten my longing for you

Հովհաննես Գրիգորյան - Գեղարվեստական միջոցառում կանանց գաղութում

Աշուն է: Բանտարկյալների համար ոտանավոր կարդալու լավագույն ժամանակը:

 Ճերմակ ներկած դահլիճում հավաքված էին գույնզույն լաչակավոր մարդասպաններ, գողեր, ավազակներ… Մի խոսքով, սովորական կանայք, որոնց կարելի է հանդիպել ամենուրեք` փողոցներում, թատրոններում, տոնավաճառներում, և հատկապես, ընտանեկան հաճելի մթնոլորտում` հարազատներով շրջապատված: Ոևորված խոսում էի անկախությունից, ազատությունից, բազմակուսակցությունից և հարաբերություններից միջազգային: Նրանք ծափահարում էին խանդավառ և հետո խնդրեցին ինձ` սիրային բանաստեղծություններ կարդալ, որոնց մեջ խոսք չլիներ անկախության և հատկապես ազատության մասին:

Աշուն է: Բանտարկյալների համար սիրային և հատկապես բաժանման բանաստեղծություններ կարդալու լավագույն ժամանակը:

Եվ ահա, սեր իմ, ես հիշեցի քեզ և կարդացի մեր կարճատև հանդիպման և երկարատև բաժանման, հեռավոր աշնան մասին, երբ ծառերը սովորականից շուտ տերևաթափվեցին, և ես թեթև հանված հանկարծ խորացա ձյուն ու ձմեռվա մեջ և այլևս չվերադարձա…: Հուզմունքից խզված ձայնով կարդում էի, և արցունքները գետի պես հոսում էին աչքերիցս, և հանկարծ նկատեցի, որ բարձր, ձայնը գլուխները ցած, առանց ամաչելու լալիս են նաև գույնզույն լաչակավոր մարդասպանները, գողերը, ավազակները…: Սովորական կանայք, որոնց, արդեն գիտեք` որտեղ կարելի է հանդիպել…

Աշուն է: Առանց ամաչելու: Բարձր: Ձայնը լգուխը գցած լաց լինելու լավագույն ժամանակը:

Հովհաննես Գրիգորյան - Հոգեհանգիստ

Դու այս դատողությունը կհամարես պարզունակ: 
Թող այդպես լինի: 
Վինսենթ Վան Գոգ

Ամեն անգամ ինչ-որ բան կորցնելիս ես հիշում եմ քեզ.
Ամենադժվարը քեզ կորցնելն էր - ես ոչինչ չէի հիշում,
Իսկ հիմա նույնիսկ թերթ կարդալիս ես ապահով եմ`
Ոչ ոք չի խոցի ինձ թիկունքից:

Այդ ե՞րբ էր`առաջին անգամ վառեցին գրքերը…
Կիսամերկ մարդիկ էին վազում փողոցներով,
Ցեխաջրի մեջ լողում էին վարդերը,
և ոսկեզօծ կառքեր էին սուրում երջանկությունից խելագարված:

Ամեն անգամ ինչ-որ բան գտնելիս ես կորցնում եմ քեզ,
Ամենահեշտը քեղ գտնելն էր - ես ոչինչ չէի հիշում:

Лу Ю - Делюсь чувствами, мною владевшими в холодную ночь

Сижу перед полной чаркой - не пью.
Печальные мысли пьянят сильнее, чем хмель.
Многое видел, побывал не в одном краю -
Тоску схоронить не смог ни в одной из земель.
В столицу приехал, помню, то было давно.
Конь на бегу гривой густою тряс.
На синей башне ночью пили вино.
Веселая песня в небесную даль неслась.
Вернуть невозможно счастья минувших дней.
До шеи свисают длинные пряди седин.
Прекрасна в окне луна над горами Эмэй:
Осень пришла, грущу с луною один на один.
Под утро луна озаряет пустую кровать:
Глаз не смыкал - цикады пели окрест.
Понял давно: от печали нельзя сбежать -
Чего же ради уйду из родимых мест.

Հին Եգիպտական պոեզիա - Ողբ հանգուցյալների համար

Քեզ փառք եմ տալիս, Տեր Աստվածների,
դժբախտության համար,
որը ցնցեց ինձ,
անմեղ երեխայիս։
Դու հրամայեցիր - և ահա կատարվեց։
Դեռ երեխա՝  հանգչում եմ այս դաշտում
և տանջվում ծարավից, իսկ կողքիս ջրով սափորն է դրված։
ինչ-որ ձեռք ինձ խլեց իմ մանկությունից,
իմ հերթին չսպասելով։
Ես հեռացա՝  չհագենալով ծնողերիս գգվանքից։
Փքրիկ աղջկա համար ծանր է խավարը։
Բարձր-բարձր փռված է խավարն ինձ վրա,
բայց ես դեռ մորս կուրծքն էի ուտում։
Պահապանները անդրշիրիմյան թագավորության
Ինձնից հեռացնում էին մարդկանց,
թեև այս տարիքին հարմար չէ մենությունը։
Երբ տեսնում եմ մարդկանց սիրտս լցվում է հրճվանքով,
չէ՞ որ ես սիրել եմ ուրախություն, ծիծաղ։
Օ, տեր աստվածների և արքա հավերժության,
որի մոտ բոլորն էլ օթևան են փնտրում,
տուր ինձ հաց, գարեջուր քո զոհասեղանից,
տուր ինձ սառը ջուր և բուրավետ խեժ,
որովհետև ես անմեղ երեխա եմ։

Իմ եղբայր թանկագին, ամուսին և ընկեր
մեծ քուրմ Մեմֆիսի,
կեր, խմիր, մի իմացիր ինչ բան է հագեցումը,
հանձնվիր արբեցմանն ու սիրո հաճույքներին։

Ուրախությանը նվիրիր օրդ։
Հնազանդ եղիր սրտիդ ձայներին։
Քեզ մի կաշկանդիր իզուր հոգսերով։
Ի՞նչ են տալիս, ի վերջո, տարիներն անէության։
Մայրամուտի երկրում անարթնացում քուն
և ծանր խավար….Սա է բնակավայրը
քարե դամբարաններում հանգչողների։
Նրա բնակիչները էլ չեն արթնանում,
չեն հանդիպում իրենց ընկերներին,
չեն գրկում հորն ու մորը։
Նրանց սիրտը խզված է իրենց կանանցից և երեխաներից։

Ուրիշի շուրթերն են սառը ջուր խմում,
իսկ ես տանջվում եմ ծարավից։
Ջուրը հագեցնում է երկրում ապրողներին,
իսկ ինձնից ծարավն է անբաժան։
Աղբյուր և առու չեմ տեսել այն օրից,
երբ հասա Դաշտը Հավերժի։

Տուր ինձ հոսող ջուր և ասա.
«Թող տիրուհիս ջրից հեռու չլինի»։
Դեմքս հյուսիս ուղղիր, 
որ թարմ քամիներով սրտիս ցավը չափեմ։ 

Մահն ասում է. «Արի»,
ում որ կանչում է, գալիս է,
և մահվան վախն է սրտի մեջ լցվում։
Նրա դեմքը չեն տեսնում
ոչ աստվածները, ոչ մարդիկ։ Նրա չոր ձեռքը
հավասարեցնում է ազնվականին և հասարակ մարդուն։
Ոչ իրենից, ոչ էլ ուրիշ մեկից երբեք
ոչ ոք չի հեռացնի նրա աճյունը։
Նա երեխային խլում է մորից
ավելի սիրով քան մի ծեր մարդու,
որ պատրաստ է արդեն ուղևորության,
վախկոտների ձայներին ականջ չի դնում,
չի լսում կանչերը հուսահատվածների,
անկաշառ է նա, նվերներ չի վերցնում։

Օ, ուղևորներ Հանգստի Երկրի,
ինձ բուրավետ զմուռս և թարմ ջուր բերեք հիշատակի օրը։

Թարգմանությունը՝ Հենրիկ Էդոյանի։

Ду Фу - Между Янцзыцзяном и рекой Хань

Я - путник, скитающийся давно

Меж двух величавых рек,

Ненужный ученый - в чужом краю

Затерянный человек.

Брожу я от родины вдалеке,

И некому мне помочь,

И я одинок, подобно луне

В долгую зимнюю ночь.

Близится горестный мой закат,

Но душа еще молода.

Быть может, не будут болезни мои

Мучить меня всегда?

Я слышал, что в древние времена

Кормили старых коней

Отнюдь не за то, что они могли

Работать на склоне дней.