«Մո՛տ եկ, պատանի, ճիշտն ասա մեզ, ինչո՞ւ են աչքերդ մոլեգնած»:
«Չգիտեմ` այն ի՞նչ գինի էր վայրի կակաչից պատրաստված, որ ես խմեցի. դրանից են աչքերս մոլեգնած»:
«Օ՜, ամո՛թ քեզ»:
«Ի՞նչ անենք, մարդ կա իմաստուն է, մարդ կա` հիմար, մարդ կա զգույշ է, մարդ կա` անհոգ: Կան ժպտուն աչքեր ու կան լալկան, բայց իմոնք մոլեգնած են»:
«Պատանի՛, ինչո՞ւ ես անշարժ կանգնել ծառի շվաքում»:
«Ուժասպառ են լինում ոտքերս սրտիս ծանրության տակ, ուստի և անշարժ կանգնել եմ ստվերում»:
«Օ՜, ամո՛թ քեզ»:
«Ի՞նչ անենք, մարդ կա առաջ է գնում, մարդ կա ետ է մտնում, ոմանք ազատ են, ոմանք` շղթայված, իսկ իմ ոտքերն ուժասպառ են սրտիս ծանրության տակ»:
«Չգիտեմ` այն ի՞նչ գինի էր վայրի կակաչից պատրաստված, որ ես խմեցի. դրանից են աչքերս մոլեգնած»:
«Օ՜, ամո՛թ քեզ»:
«Ի՞նչ անենք, մարդ կա իմաստուն է, մարդ կա` հիմար, մարդ կա զգույշ է, մարդ կա` անհոգ: Կան ժպտուն աչքեր ու կան լալկան, բայց իմոնք մոլեգնած են»:
«Պատանի՛, ինչո՞ւ ես անշարժ կանգնել ծառի շվաքում»:
«Ուժասպառ են լինում ոտքերս սրտիս ծանրության տակ, ուստի և անշարժ կանգնել եմ ստվերում»:
«Օ՜, ամո՛թ քեզ»:
«Ի՞նչ անենք, մարդ կա առաջ է գնում, մարդ կա ետ է մտնում, ոմանք ազատ են, ոմանք` շղթայված, իսկ իմ ոտքերն ուժասպառ են սրտիս ծանրության տակ»:
