Հանդիպումը բաժանումի սկիզբն է հենց...
Հանդիպեցինք այդ ե՞րբ արդյոք,
Որ գնում ես , գնում արդեն:
Իմ գտնված – միակ մակդիր ,
Ամենաճիշտ բաղդատություն.
Դեռ նոր գտած ` թռչու՞մ ես դու մտքիցս արդեն:
Համ չեն զգում միայն բերնով:
Համ զգում են հոգով նաև:
Եվ գնու՞մ ես,գնու՞մ ես արդեն,
Որ հռչակի անհամությունն իրեն արքա
Ու դարձնելով հոգիս ոստան ու տնքացո~ղ աթոռանիստ,
Իշխի նաև իմ կեղեքվող ծայրամասու՞մ...
Եվ համբուրված իմ շուրթերին դողդողում են սիրո խոսքեր,
Ինչպես ցողի կաթիլները այն թփերին,
Որոնց վրա անհոգ քամին դասն է սերտում իր գժտության:
Ու ես անվերջ փորձ եմ անում
Իմ թափանցիկ լռության տակ պահվել մի կերպ:
Քո փեշերը փաթաթվում են գիրգ ծնկներիդ.
Խանգարել են ուզում կարծես , որ չգնաս:
Ծխախոտն է մեջս հազում:
Ստվերները հոտոտում են հողը կրկին.
Կամենում են կարծես զգալ
Անցած տեղիդ բուրմունքն անանց:
Քաղաքային փողոցների լույսերն աղոտ
Փոշոտ քամուց իրենց աչքերն են շուտ թարթում,
Ինչպես մարդը, երբ ուզում է լաց չլինել...
Պիտի գնա~ ս...
Պիտի գնա~ ս...
Որ քանի դեռ չենք հանդիպել`
Փողոցն այնպես ինձ կարոտի,
Ինչպես ես քե~զ:
Պիտի գնաս,
Որ ածխացած սպասումը
Բոլորագիծ քաշի իմ շուրջ `
Ինձ դարձնելով սուր շառավիղ,
Սիրտս` կենտրոն,
Որ ամեն ոստ իր ստվերով
Ցույց տա ժամը` սլաքի պես,
Ու շրշյունով զրնգացնի նույն ժամն էլի.
Որ ես զգամ , ուշացումով,
Թե ինչպես է սահում – անցնում
Կյանքն իմ կողքով,
Ես էլ `կյանքի,
Չդիպչելով երբեք իրար:
Պիտի գնաս,
Որ ես անվերջ իմ մտքի մեջ,
«Թութակի պես կամ անվտանգ խելագարի»
Նույնը կրկնեմ.
«Շատը ... գը – նաց, քի-չը մը- նաց»...
Եվ քանի որ պիտի գնաս`
Դե, շուտ գնա, որ շուտ էլ գա~ս, շատ չմնաս:
Տես,
Օրորվող այս լապտերից
Ես մի շող եմ քաշում – պոկում.
Առ,
Փաթաթիր ցուցամատիդ`
Իբրև գունեղ մի հուշաթել,
Որ... վայրկյան իսկ չմոռանաս
Ու... շու~տ դառնաս:
Իսկ քո երգուն քայլքի թելն էլ թող փաթաթվի
Մայթին այս գորշ, այս տանը գորշ և իմ հոգու~ն,
Որ ...բոլորս էլ (մայթ,տուն,հոգի~)
Մեկ վայրկյան իսկ չմոռանանք
Եվ սպասենք քեզ անհամբեր .
Իսկ ոլորուն – կպչուն ձայնը մեր համբյուրի
Թող համերգվի այս վիրավոր լռության մեջ
Ու որբացած մեր սեփական ականջներում,
Իսկ հեռվահաս ժպիտները մեր փոխանցիկ
Թող դրոշմեն իրենց վրա ապակիներն այս լուսադող`
Սպասումի կնիքի պես...
-Ցտեսություն:
Ի տեսությու~ն...
Հանդիպեցինք այդ ե՞րբ արդյոք,
Որ գնում ես , գնում արդեն:
Իմ գտնված – միակ մակդիր ,
Ամենաճիշտ բաղդատություն.
Դեռ նոր գտած ` թռչու՞մ ես դու մտքիցս արդեն:
Համ չեն զգում միայն բերնով:
Համ զգում են հոգով նաև:
Եվ գնու՞մ ես,գնու՞մ ես արդեն,
Որ հռչակի անհամությունն իրեն արքա
Ու դարձնելով հոգիս ոստան ու տնքացո~ղ աթոռանիստ,
Իշխի նաև իմ կեղեքվող ծայրամասու՞մ...
Եվ համբուրված իմ շուրթերին դողդողում են սիրո խոսքեր,
Ինչպես ցողի կաթիլները այն թփերին,
Որոնց վրա անհոգ քամին դասն է սերտում իր գժտության:
Ու ես անվերջ փորձ եմ անում
Իմ թափանցիկ լռության տակ պահվել մի կերպ:
Քո փեշերը փաթաթվում են գիրգ ծնկներիդ.
Խանգարել են ուզում կարծես , որ չգնաս:
Ծխախոտն է մեջս հազում:
Ստվերները հոտոտում են հողը կրկին.
Կամենում են կարծես զգալ
Անցած տեղիդ բուրմունքն անանց:
Քաղաքային փողոցների լույսերն աղոտ
Փոշոտ քամուց իրենց աչքերն են շուտ թարթում,
Ինչպես մարդը, երբ ուզում է լաց չլինել...
Պիտի գնա~ ս...
Պիտի գնա~ ս...
Որ քանի դեռ չենք հանդիպել`
Փողոցն այնպես ինձ կարոտի,
Ինչպես ես քե~զ:
Պիտի գնաս,
Որ ածխացած սպասումը
Բոլորագիծ քաշի իմ շուրջ `
Ինձ դարձնելով սուր շառավիղ,
Սիրտս` կենտրոն,
Որ ամեն ոստ իր ստվերով
Ցույց տա ժամը` սլաքի պես,
Ու շրշյունով զրնգացնի նույն ժամն էլի.
Որ ես զգամ , ուշացումով,
Թե ինչպես է սահում – անցնում
Կյանքն իմ կողքով,
Ես էլ `կյանքի,
Չդիպչելով երբեք իրար:
Պիտի գնաս,
Որ ես անվերջ իմ մտքի մեջ,
«Թութակի պես կամ անվտանգ խելագարի»
Նույնը կրկնեմ.
«Շատը ... գը – նաց, քի-չը մը- նաց»...
Եվ քանի որ պիտի գնաս`
Դե, շուտ գնա, որ շուտ էլ գա~ս, շատ չմնաս:
Տես,
Օրորվող այս լապտերից
Ես մի շող եմ քաշում – պոկում.
Առ,
Փաթաթիր ցուցամատիդ`
Իբրև գունեղ մի հուշաթել,
Որ... վայրկյան իսկ չմոռանաս
Ու... շու~տ դառնաս:
Իսկ քո երգուն քայլքի թելն էլ թող փաթաթվի
Մայթին այս գորշ, այս տանը գորշ և իմ հոգու~ն,
Որ ...բոլորս էլ (մայթ,տուն,հոգի~)
Մեկ վայրկյան իսկ չմոռանանք
Եվ սպասենք քեզ անհամբեր .
Իսկ ոլորուն – կպչուն ձայնը մեր համբյուրի
Թող համերգվի այս վիրավոր լռության մեջ
Ու որբացած մեր սեփական ականջներում,
Իսկ հեռվահաս ժպիտները մեր փոխանցիկ
Թող դրոշմեն իրենց վրա ապակիներն այս լուսադող`
Սպասումի կնիքի պես...
-Ցտեսություն:
Ի տեսությու~ն...
